Het diner

Volgens mij is er al een boek geschreven met deze titel, maar met de belevenissen van vanavond kan er zo een vervolg gemaakt worden, wel met een Chinese karakterbezetting.

Zoals in het vorige verhaal vermeld zouden we de mensen van het tehuis vanavond trakteren op het diner in ons hotel, samen met de gids en de chauffeur. Stipt om 18:00h waren ze present en gingen we naar een aparte zaal aan een grote ronde tafel waar we met 11 personen konden zitten.

Er was ook iemand bij van de Chinese civiel affairs, de afdeling die o.a. ook adoptiezaken behandeld. Na het uitzoeken van de gerechten verschenen ook de kannen met rijstwijn weer op tafel en had ik nog wat gesprekken met mijn buurman van Civil Affairs. Ging ondermeer over Nederland, economie en de Chinese economie en alles werd druk vertaald door onze gids die ogenschijnlijk weer was bijgekomen van de lunch. 

Toen ik even voor me keek zag ik opeens een wijnfles gevuld met rijstwijn voor me staan, terwijl Monique, de kinderen en een dame die 's middags lekker meetetterde allemaal een glas cola hadden. Terwijl ik aan het overleggen was om het glas te ruilen met Monique, zij heeft meer ervaring met alcohol, greep de directeur de gelegenheid om gauw een toast uit te brengen en daar begon het hele circus weer opnieuw met toosten.

Een toost dat we zulke goede ouders zijn, mijn oren even hoog zitten, mijn hoofd mooi glanst, dat het donderdag is of mijn korte broek of blauwe schoenen, maakt eigenlijk geen fluit uit; we kunnen weer drinken, dat is het doel. Terwijl zij ongeveer een heel glas leeg dronken waar ik een slok dronk vonden ze wel jammer, maar daar kun je wel mooi op toosten, dus nog maar een keer :). Nadat het glas leeg was deze snel aangevuld met cola en kom dan maar op ;)....

Al snel bleek dat mijn buurman in hetzelfde jaar geboren was, dus dat kwam wel 5 keer terug. Toch inderdaad heel toevallig, want zoveel mensen zijn er niet geboren in 1967 ;). Wat ook bleek was dat mijn buurman Monique wel erg leuk vond en graag met haar wilde toosten en of ik dat een probleem vond. Ach, ik ben de beroerdste niet dus vooruit maar en Monique vervolgens aan een slokje rijstwijn. Dat vonden ze erg leuk, dus ging de aandacht al snel uit naar Monique want die wilde tenminste toosten en die kerel drinkt toch niet. Wat ze echter door de drank niet meer meekregen was dat Monique ondertussen was overgestapt op water en vrolijk het toneelstukje mee ging doen dat zo'n glas rijstwijn toch wel pittig was :)

Onze gids had echter ondertussen het niveau 'Rainman' bereikt. Was geen verstandig woord meer mee te wisselen of uit te wisselen. Ondertussen hebben we zeker lekker gegeten van diverse gerechten die door onze gasten flink werden weggespoeld met de rijstwijn.

Aan het einde van de avond ging onze gids op zoek naar het toilet maar door vervolgens drie keer in een kast voordat hij onder begeleiding naar de juiste deur werd gebracht. Of hij de wc gevonden heeft of in de vuilnisemmer zijn behoefte heeft gedaan weten we niet, maar stabiliteit was ver te zoeken. 

Terwijl we zo richting einde van de avond gingen kwam er bij onze gasten het briljante plan op dat ze ons morgen wilden gaan begeleiden. Onze gids zou er echter niet bij zijn, dus voor ons heeft dat geen enkel nut omdat we ons totaal niet verstaanbaar aan elkaar kunnen maken. Kan net zo goed gaan praten in een Afrikaans klik-dialect, er valt geen touw aan vast te knopen. Wat wel duidelijk werd, is dat dat er weer een lunch bij zou zitten en die hebben we meegemaakt dus voldoende reden om deze beleefd af te wimpelen. Daar werd echter duidelijk waar het langdurig aandringen c.q. doordrammen van onze oudste vandaan komt. Dat zit dus in haar genen, allemachtig ze bleven maar doorgaan. Volgens mij hebben we het af kunnen wimpelen en morgen gaan we zeker met zijn vieren op pad.

Het afscheid daarna viel echter ook niet mee, omdat ze ons graag mee naar boven wilden begeleiden waar we ook geen zin in hadden, maar gelukkig stond er al een grote groep bij de lift en terwijl we daarbij snel naar binnen stapten kon de meest nuchtere van het stel nog net mee. Op onze verdieping afscheid genomen en wij al lachend en zwaaiend snel de sleutelkaart opgeduikeld en supersnel de kamer ingedoken :).

Het was het avondje wel.... 
Morgen hopelijk alleen op pad.